восита

[واسطه]

а

1. он ки дар байни ду кас барои ҳалли матлабе миёнҷигӣ мекунад, миёнарав, миёнҷӣ

2. васила, роҳ, чора; сабаб, боис; воситаҳои истеҳсолот иқт. маҷмӯи ашё аз қабили асбобу олот, замину биноҳо, ки одамон дар ҷараёни истеҳсоли неъматҳои моддӣ истифода мебаранд; воситаи нақлиёт чизе, ки ба он савор шуда ба ҷое мераванд ва ё чизеро бор карда ба ҷое мебаранд ё аз ҷое меоранд, василаи ҳамлу нақл; ба воситаи… а) бо миёнаравии…; бо ёрдами…, бо мадади…; б) аз чизе истифода бурда, чизеро ба кор бурда, ба василаи…, тавассути…; в) бо дахолати… (мас., ба воситаи суд гирифтани товони чизе); г) аз васати…, аз байни…; ба ин восита ба ин тариқ, бо ин роҳ, ба ин васила; ба ҳар восита бо ҳар роҳ; ба василаҳои гуногун; воситаю васоит ҳар гуна воситаҳо, василаҳои гуногун; восита будан дар васат воқеъ гардидан, дар миёна будан; восита кардан миёнарав кардан; восита шудан миёнаравӣ кардан, дар байни ду кас барои ҳалли матлабе миёнҷигӣ кардан